Hey hoi lieve Aliasser,
Wat leuk dat je de Alalos Online leest deze week! Heb je nog wat paaseitjes? Pak er snel een paar, dat is altijd wel lekker onder het lezen. Zit je er helemaal klaar voor? Ja? Helemaal toppie! In het artikel van deze week vertelt Silke van alles over haar verzamelvreugde. Kan ze jou aansteken tot het verzamelen van mooie spullen? Lees het snel in haar artikel, Verzamelvreugde.
Veel leesplezier!
“Nu identificeer ik me meer met een ekster, altijd op zoek naar glimmende spulletjes om mee te nemen naar mijn nestje.”
Ik houd van spullen. Zo, ik heb het gezegd. Mijn 14-jarige ik zou niet trots zijn, aangezien ik door alle hippe witte kamers op Tumblr vastberaden was een minimalist te worden. Strakke, simpele lijnen, wit IKEA meubilair, edgy quotes in zwarte letters aan de muur; ik zag het helemaal voor me. Nu identificeer ik me meer met een ekster, altijd op zoek naar glimmende spulletjes om mee te nemen naar mijn nestje. Maar als ekster valt de lockdown toch wel zwaar. Ik zou niets liever willen dan kringloopwinkel na kringloopwinkel afstruinen op zoek naar leuke snuisterijen om mijn verzamelingen mee aan te vullen. Nu moet ik me helaas beperken tot etalageshoppen, 30 minute speedruns door veel te grote loodsen en online platformen als Marktplaats, Etsy en Vinted. Het is alles behalve ideaal, want het haalt het spontane element uit het vinden van de spulletjes wel echt weg. Online mist ook het speurwerk een beetje. Als de algoritmes eenmaal een beetje goed zijn aangepast aan al je voorkeuren dien je enkel nog te scrollen tot je iets voorbij ziet komen wat je aandacht trekt. Als je me ooit hebt zien Tinderen dan kun je je een beetje voorstellen op wat voor topsportsnelheid ik dit doorgaans doe.
In een fysieke winkel ga ik echter op tegenovergestelde manier te werk. Ik neem de tijd, ik buk, zoek een olifantenpootje om bij de bovenste plank te kunnen, til dingen op, bekijk dingen in een ander licht en ik zorg dat ik elke vierkante meter zo’n drie keer heb gezien voordat ik besluit richting de kassa te gaan. De voldoening die ik dan voel is niet te vergelijken met het online alternatief en als de vriendelijke kassamedewerker me dan ook nog eens complimenteert op mijn vondsten kan mijn geluk niet op. Online heb je ook nog eens te maken met de duivelse entiteit die zich verzendkosten noemt, maar goed, het is even niet anders. Ik mag natuurlijk ook niet zeuren, want het feit dat het voor mij nu wat moeilijker is om nutteloze hebbedingetjes te kopen is wel mijn minste zorg. Ondanks al deze negatieve kanten aan online spulletjesjacht heb ik de laatste tijd toch nog wat leuke items op de kop weten te tikken. Denk hierbij aan een glazen schaaltje in de vorm van een aardbei, het liefste porseleinen sieradenschaaltje met vlindertjes erop en een nieuwe aanwinst voor mijn handenplank (zie foto voor een sfeerimpressie).
De lockdown heeft me ook wat meer laten nadenken over de spulletjes die ik al heb. À la Marie Kondo heb ik bij wat spulletjes nagedacht of ze nou echt ‘joy sparken’ of niet. Over het algemeen was het antwoord ‘ja’, want ik vind mijn inboedel nou eenmaal een blije bedoeling. Bij één item, mijn trouwe instap Vans, had ik het wel even zwaar. Ik realiseerde me opeens dat het tijd was dat ze na ruim 2,5 jaar aan trouwe dienst met pensioen moesten. Gaten aan alle kanten, lijm die loslaat en een gapend gat gecreëerd door mijn hiel, je kent het wel. Het ontwerp van de schoenen was limited edition en na uren zoeken op tweedehands kleding sites en schoenenforums kwam ik tot de conclusie dat het niet in de sterren geschreven stond dat ik de schoenen nog een keer moest hebben. Dat vond ik toch wel even moeilijk, want de nadelige kant van een fervent spullenfanaat zijn is dat het afstand doen van sommige spullen nogal pijn kan doen. Maar goed, leren loslaten is een goed iets en al helemaal als we het over zoiets triviaals hebben als een paar gympen.
Waar ik met dit hele verhaal heen wil kan ik niet zo goed onder woorden brengen. Ik denk dat ik gewoon even moest laten weten dat verzamelen of veel kopen niet altijd per se iets slechts moet zijn. Mijn vader beschuldigt me er namelijk vaak van dat ik lijd aan verzamelwoede. Nu is mijn vader ook wel een net iets te praktisch ingestelde man die vijf jaar doet met dezelfde trui, spijkerbroek en gympen (allemaal donkerblauw overigens), maar ik vind het woord ‘verzamelwoede’ meteen zo negatief klinken. Dus, laat ik dit artikel afsluiten met een voorstel: laten we verzamelwoede omdopen tot verzamelvreugde en laten we allen op zoek gaan naar een leuk cadeautje voor onszelf. Dat is wel het minste wat we verdienen. Mocht je hulp nodig hebben in je zoektocht naar hebbedingetjes en snuisterijen, dan kun je altijd bij mij op consult komen.
Silke Kamp