Als het 35e bestuur van Alias zijn wij in het begin van dit jaar druk druk druk om alles achter de schermen te regelen voor onze mooie studiestichting. We laten ons gezicht zo vaak mogelijk zien bij borrels, activiteiten en hokdagen, maar willen jullie daarnaast graag up to date houden van al onze bezigheden met onze wekelijkse bestuursblog. In deze bestuursblog Madelief over haar weekendje weg.
De afgelopen paar weken word ik gebombardeerd met telkens dezelfde vraag: ‘Hoe is het nu als bestuur??’ En elke keer antwoord ik met hetzelfde: ‘Druk! Maar wel heel leuk!’ Dat is de essentie van de afgelopen weken wel echt. Het voelt heerlijk om aan de slag te zijn, iedereen te zien verschijnen in het Aliashok en fysieke colleges te volgen. Na een zomer vol online vergaderingen is het ook heel fijn op locatie te kunnen vergaderen zonder dat je halverwege weg moet rennen omdat je huisgenoot met haar kookkunsten het brandalarm af laat gaan in huis.
De afgelopen weken waren enorm hectisch, en het was daarom ook een fijn vooruitzicht dat ik afgelopen weekend, samen met mijn moeder, een weekendje op vakantie ging. We vertrokken op donderdag, bezochten mijn oma en opa aan de andere kant van het land en reden daarna door naar Renesse, een klein kustplaatsje waar we een yogaweekend zouden volgen. Ik kocht hier al op dag twee een warme muts, want mijn hoofd met gemillimeterd haar had het toch wat kouder dan verwacht (deze muts is trouwens zo comfortabel dat ik er waarschijnlijk in ga wonen).
Om vast lekker los te komen gingen we (in de stromende regen, dat helaas wel) hardlopen op het strand. Een bijzonder moment was toen we zeehondjes tegenkwamen. Ze zwommen op nog geen 10 meter van ons af in de zee, en leken ook niet echt bang voor ons te zijn. Na deze workout was het toch echt tijd voor yoga. Vol goede moed ging ik gewapend met yogamat, kussentje en dopper naar de eerste les. Krakend, wankelend en vloekend kwam ik de les weer uit. Het doel van de yoga was spanning in je lichaam te vinden en los te laten, daardoor was het zo ongemakkelijk de hele tijd. Onze docente zei regelmatig ‘accepteer de ongemakken,’ wat makkelijk te zeggen is als je het niet zelf te doen hoeft. Het hele weekend liep ik met spierpijn en krakende gewrichten rond, wat blijkbaar dus een heel goed teken was. Dat moet ik dan maar geloven. Als je me deze week zien rondstrompelen door het Hok, dan weet je ook weer hoe dat kan. Mijn yogadocente had ergens wel gelijk in dat je ongemakken moet accepteren om te groeien, hoe frustrerend dat ook op het moment van ongemak kan klinken. Het is, hilarisch genoeg, bijna hetzelfde als wat Michiel en ik tegenwoordig tegen elkaar zeggen als er iets in de soep loopt: accepteren, loslaten en doorgaan. En door moeten we! Want, lieve Aliassers, er staat weer een drukke week vol borrels, inwerkavonden, constitutieborrels en andere gezellige activiteiten voor de boeg. Fijne week allemaal!
Roze liefs,
Madelief
No responses yet