Het 34e Aliasbestuur is in deze tijden iets minder zichtbaar dan normaal. Ons geliefde hok is dicht en fysieke borrels zijn tijdelijk niet mogelijk. Toch proberen we tijdens (online) activiteiten ons gezicht te laten zien en in contact te blijven met jullie allemaal. Nu is het in deze tijden even anders, maar nog steeds kunnen jullie lezen over wat zich verder achter de schermen afspeelt in de wekelijkse bestuursblog! In Timo’s allerlaatste blog kijkt ook hij terug op het afgelopen jaar en deelt hij een spannende anekdote uit zijn huis.
De eindstreep is ineens bizar dichtbij. Toen ik een jaar geleden samen met de andere 5 parels van 34 begon aan dit avontuur had ik nooit aan zien komen dat het zo snel zou gaan. Het telefoontje dat ik er bij zat voelt als de dag van gister en ineens is het bijna weer zomervakantie en komt die bestuurswissel toch wel eng dichtbij.
Op vrijdag 3 september zal de bestuurswissel plaatsvinden en is het moment daar dat bestuur 34 plaatsmaakt voor (nu nog kandidaats)bestuur 35. Het was een avontuur waarvan ik geen moment spijt heb gehad. Tuurlijk baalde ik soms dat alles online moest en dat net wij een coronabestuur waren. Toch had ik het voor geen goud willen missen en had ik het niet met anderen willen doen dan met deze 5.
Hoe erg ik er ook naar uitkijk dat ik straks weer de controle heb over mijn eigen agenda, toch vind ik het moeilijk en vreemd. De bekendmaking was zo’n moment. Ineens werd me duidelijk dat het einde in zicht was en dat bestuur 34 passé is. Ja, dit is heel erg overdreven. Zolang wij nog bestuur zijn, zijn we nog niet passé i know. Hoe zeer ik ook vertrouwen heb in 35, toch vind ik het een moeilijk vooruitzicht dat ik over een tijdje los moet laten en afscheid moet nemen.
Om deze allerlaatste bestuursblog niet alleen maar dramatisch te laten zijn heb ik voor de allerlaatste keer nog een leuk verhaaltje voor jullie;
Het mysterie van de Icefles
Het concept van elkaar ‘icen’ heeft mijn prachtige studentenhuis een tijdje geleden bereikt. Het was hot en happening en eigenlijk ging het de hele dag nergens anders over. Toch gebeurde het niet té vaak, zo konden we het een beetje spannend houden, want wie zou toch het volgende slachtoffer zijn?
Een van mijn huisgenoten heeft op een bepaald punt een icefles gekocht en zat al dagen te brainstormen over wie het target zou worden. Of wilde hij gewoon de fles verstoppen en dan zien wat er mee gebeurde. Op een avond, nadat er al een aantal spa goud de keel in waren gegoten, kwamen wij op het briljante idee om de fles te verstoppen in de doekjes bak. Eerst keken we naar wie deze week de kantinedienst had (bij mij thuis hebben we de keuken de titel kantine gegeven). Die naam op de lijst stond ons aan en dus verstopten we de fles tussen de schoonmaakdoekjes in de doekjesbak. Althans, we denken dat het zo is gegaan.
In de dagen erna wisten we namelijk niet meer waar die fles gebleven was. Alles hebben we afgezocht, maar nergens was de icefles te bekennen. In de dagen erna bleven we de mogelijkheden bespreken, maar de gedachte dat het wel eens in de doekjesbak kon liggen kwam niet in ons op.
Ondertussen had de persoon die de kantinedienst had nog steeds niet de schoonmaakdoekjes gewassen. Dit, tot mijn grote ergernis, want doe wat je moet doen en was gewoon die doeken. Nadat ik een keer of 5 had gevraagd wanneer ze nou die doekjes ging wassen, ging ze het toch eindelijk doen. ‘’ik doe het zometeen.’’ Een minuut of tien later klopte ze aan. Of ik écht niet wist waar die icefles was gebleven. Mijn antwoord; nee. Ik wist het echt niet. Ze had de fles gevonden tussen de doekjes, maar omdat niemand erbij was mocht ze de fles verplaatsen en dat heeft ze vanzelfsprekend gedaan.
Uiteindelijk heeft ze de persoon die de fles in eerste instantie had aangeschaft in de val gelokt en terug gepakt. Wat een avontuur, en dat allemaal op de TWC.
Na dit pracht verhaal rest mij nog 1 ding;
Wat waren we uit, hè?
No responses yet