Het 34e Aliasbestuur is in deze tijden iets minder zichtbaar dan normaal. Ons geliefde hok is dicht en fysieke borrels zijn tijdelijk niet mogelijk. Toch proberen we tijdens (online) activiteiten ons gezicht te laten zien en in contact te blijven met jullie allemaal. Nu is het in deze tijden even anders, maar nog steeds kunnen jullie lezen over wat zich verder achter de schermen afspeelt in de wekelijkse bestuursblog! In deze blog vertelt onze Timo, die meer weet over het Eurovisie Songfestival dan Cornald Maas en Jan Smit bij elkaar, over wat hij vond van de verschillende inzendingen dit jaar.
Afgelopen week was het (eindelijk) zover. De week die ervoor zorgt dat ik de andere 51 weken van een jaar weet te overleven. Het Eurovisie Songfestival 2021 rechtstreeks vanuit het prachtige Ahoy in Rotterdam. 18 mei 2019 was de laatste keer dat we het songfestival live op onze televisies konden zien. Twee jaar later kon het dan eindelijk toch weer plaatsvinden en dat zelfs met 3500 mensen in de zaal.
In deze bestuursblog neem ik je mee in een samenvatting van afgelopen week. Wat was er top, maar vooral ook wat was een flop?
Laten we beginnen bij de winnaar. Italië. Een ontzettend sterk rock nummer gezongen in het Italiaans. Italië ging pas twee keer eerder aan de haal met de eindzege en wellicht nog unieker, Italië is een big-5 land. De vijf landen die standaard al in de finale staan, maar het er vervolgens eigenlijk altijd slecht van af brengen. Stiekem ben ik een beetje verliefd op de leadzanger, dus ik ben meer dan tevreden met deze uitkomt.
Ironisch genoeg ging het zilver dit jaar ook naar een big-5 land, namelijk; Frankrijk. Niet helemaal mijn ding, maar objectief gezien een geheel terecht resultaat. Frankrijk koos eindelijk weer voor iets waar ze goed in zijn. Een Franstalige chanson. Vocaal stond het als een huis en ook staging was heel goed gedaan. Het einde van deze perfomance werd vrij cinematografisch in beeld gebracht. Ik vond dat een goede keuze en vooral ook heel passen bij het nummer.
Van de twee big-5 successen duiken we nu naar de onderkant van het scorebord. Want, man man man, wat een aanfluiting waren de andere drie. Duitsland koos voor I don’t feel hate. Vrolijk? Absoluut. Toch was dit beter geweest voor het Junior Songfestival en niet voor de grote mensen editie. Spanje gooide er dit jaar maar liefst 600.000 euro tegenaan. Waarvoor vraag je je dan af. Nou, ik ook. Het was vooral een hele dure genante vertoning. En de hekkensluiter van het jaar. Verenigd Koninkrijk. Embers was eigenlijk helemaal niet zo verkeerd, maar het was wel heel erg veilig. Het is een radiovriendelijke song, maar is dat niet juist het probleem? VK speelt eigenlijk altijd op veilig en wordt daar elk jaar weer voor afgestraft. Ik vind deze uitkomst terecht, het wordt tijd dat ze een serieuze poging gaan doen of er maar mee moeten stoppen. Laten we hopen dat ze hier een les uit trekken aangezien er sinds de intrede van het huidige puntensysteem in 2016 nog niemand is geweest die met 0 punten wist te eindigen.
Toen was daar Moldavië. Met Sugar, gemaakt door het zogeheten dream team onder leiding van de Russische Philip Kirkorov leverden ook dit jaar weer een songfestival inzending. Sugar als nummer is niet per sé heel slecht, maar vooral ook niet heel erg bijzonder. Het einde van de live performance klonk alsof het 12:00 uur was op de eerste maandag van de maand en ik denk dat dat niet iets is waar je mee geassocieerd moet willen worden. Bizar, dat dit 13e en dus in het linkerrijtje is geëindigd.
Ook Cyprus deed weer een leuke poging. Het was wel wederom dezelfde formule. Een radiovriendelijke popsong, gebracht door een solo vrouw omringd door dansers. Cyprus leunt de laatste jaren vooral op de performance. Hoe hard ik ook ga op Cyprus, elk jaar weer, er is een patroon. In 2018 was het Fuego, in 2019 Replay en dit jaar was het de beurt aan El Diablo. Een mix van Lady Gaga’s Bad Romance en Rita Ora’s Anywhere.
San Marino stuurde Senhit. In 2011 wist zij de finale niet te halen voor San Marino en dus had ze wat goed te maken. Dat deed ze. Met Adrenalina werd een publieksfavoriet, dacht men. Uiteindelijk moest Senhit genoegen nemen met een 22e plaats, met slechts 13 punten van de mensen thuis. Aan haar live reactie te zien was dat niet waar ze op gerekend hadden. Flo Rida voor de gelegenheid erbij halen bleek niet echt te werken. Tegen alle verwachtingen in kreeg men het niet voor elkaar om hoger dan 19e te eindigen, wat nodig was om het beste resultaat voor San Marino ooit te behalen.
Litouwen en IJsland die vorig jaar grote kanshebbers waren voor de titel kwamen dit jaar terug met een vergelijkbaar nummer en tijdens de performance vooral leunend op de gekozen gimmick. Bulgarije was lichtelijk geïnspireerd door Billie Eilish. Dit was opzich best duidelijk denk ik. Servië kwam met een servische en sexy variant van K3. Rusland stuurde een activistisch en feministisch nummer (huh?). Onze eigen Utrechtste Stefania, verkleed als teletubbie koos voor een greenscreen en Portugal verbaasde vriend en vijand door in zo’n ontzettend sterk jaar toch in het linkerrijtje te eindigen.
We sluiten af met een persoonlijk favorietje van mij. Was het een goed nummer? Neen. Is ze een goede zangers? Ook Neen. Waarom is het dan mijn favoriet? Heel simpel, ik heb geen idee. Het nummer werd geschreven/gemaakt door een Nederlands team over een Nederlander, maar het werd gebracht door Azerbeidzjan. Mata Hari, een nummer waarvan je zou denken dat het goed zou scoren. De gekozen exotische klanken slaan vaak aan bij het songfestival publiek. Toch wist Efendi het niet voor elkaar te krijg om hoger te eindigen dan 20e, wat bizar is. This show is rigged y’all.
MAMAMAMATA HARI.
Roze virtuele onderwijs liefs,
Timo
One response
Een van de beste analyses die ik in tijden heb gelezen, wordt het niet eens tijd voor een Eurovision column gemaakt door Timo?