Het 34e Aliasbestuur is in deze tijden iets minder zichtbaar dan normaal. Ons geliefde hok is dicht en fysieke borrels zijn tijdelijk niet mogelijk. Toch proberen we tijdens (online) activiteiten ons gezicht te laten zien en in contact te blijven met jullie allemaal. Nu is het in deze tijden even anders, maar nog steeds kunnen jullie lezen over wat zich verder achter de schermen afspeelt in de wekelijkse bestuursblog! In deze blog vertelt Joshua over een week vol weerzien en afzien door het weer.
Deze week was voor mij een week die vrij onwerkelijk aanvoelde. Na een lange coronawinter, waarin
er geen mogelijkheid was om elkaar als Aliassers fysiek te ontmoeten, kon dit deze week eindelijk
wel weer. In deze onwerkelijke week zou het weer niet altijd even fijn meewerken, maar dat mocht
de pret zeker niet drukken.
Op dinsdag was het tijd voor mijn eerste hokdienst op de Israëlslaan in blok 4. De laatste keer dat ik
daar was geweest, was de dag voor mijn verjaardag, donderdag 10 december. Oftewel: 145 dagen
geleden. Het was voor het eerst in lange tijd dat ik echt ergens fysiek naartoe moest en juist op deze
dag besloot het weer niet helemaal mee te werken. Ik was mijn deur nog niet uitgestapt, of ik kreeg
al een windvlaag met regen over me heen, waardoor ik in precies een halve seconde al vrijwel
volledig doorweekt was. En toen moest ik nog vertrekken.
Terwijl ik probeerde om een keer op tijd aan te komen bij de Israëlslaan, werd het weer er niet veel
beter op. Op het moment dat ik over de brug fietste en een windstoot mij weer bijna omver blies,
begon er in mijn hoofd echter een liedje te spelen: ‘Door de wind’ (de versie van Miss Montreal uit
de Beste Zangers, het origineel is echter van Stef Bos). Het refrein van dit liedje gaat als volgt:
Door de wind
Door de regen
Dwars door alles heen
Door de storm
Al zit alles me tegen
Door jou ben ik nooit alleen
Opeens maakte het barre weer me helemaal niets meer uit. Ik zou Aliassers weer in het echt gaan
ontmoeten. Wat voor weer ik ook zou moeten trotseren, wind, storm, sneeuw, of hagel, het zou het
waard zijn. Terwijl ik rustig was opgestart in het Alias-lokaal en de eerste paar Aliassers
binnendruppelden (letterlijk en figuurlijk), merkte ik dat ze mijn sentiment deelden. We waren
allemaal zo blij dat we elkaar weer in het echt konden zien en samen konden studeren, niets zou die
pret kunnen drukken.
Ik had niet alleen de mensen, maar ook de Israëlslaan zelf ontzettend gemist. Het is gek hoe je aan
bepaalde eigenaardigheden gehecht kunnen raken, juist op de momenten dat je ze niet meer hebt.
Zo had ik het gemist om een klein beetje in paniek te raken als ik op de Israëlslaan niet meer zeker
wist of ik wel volgens de juiste looprichting door het gebouw aan het lopen was. Ik had het gemist
om de bewakers een fijne dag toe te wensen. Ik had het gemist om koffiebig in de buidel van mijn
tuinpak te stoppen en samen naar het koffieapparaat te lopen.
Het missen van specifieke eigenaardigheden van het ‘fysieke bestaan’ ervaarde ik ook diezelfde
avond. Samen met Timo en een aantal Aliassers woonde ik in de aula van het Academiegebouw een
lezing van Ellen Deckwitz bij in het kader van de Dodenherdenking. Terwijl ik in de zaal zat en
aandachtig luisterde, bedacht ik me opeens dat het een hele lange tijd geleden was dat ik voor het
laatst een ‘galm’ had ervaren. Ik was dankbaar voor het feit dat ik dat nu wel weer kon. De fysieke
ervaring maakte de op zichzelf al indrukwekkende lezing nog een stuk indrukwekkender.
Op donderdag was er gelukkig weer een mogelijkheid om elkaar in het echt te zien. Het was namelijk
tijd voor de eerste fysieke Alias-activiteit sinds september. De Party&Co had een ontzettend leuke
coronaproof drankwandeling langs Utrechtse uitgaansgelegenheden gemaakt. Ook op donderdag zat
het weer helaas niet mee. Het begon al vrij snel redelijk hard te regenen en de paraplu’s werden erbij
gepakt. Zoals mijn vader vroeger echter altijd zei: we zijn niet van suiker en zo is het maar net. We
bleven moedig doorstappen en lieten ons niet tegenhouden door wat druppeltjes. Of de alcohol
hierin meehielp weet ik niet zeker. Als ik eerlijk ben, denk ik dat er bij deze activiteit misschien niet
eens alchohol nodig was geweest. Iedereen was al dronken van geluk doordat we elkaar weer fysiek
konden zien.
Gelukkig komen er binnenkort nog meer fysieke Alias-activiteiten aan (allemaal coronaproof
natuurlijk), waaronder in de spectaculaire DiesWeek eind mei. Hou voor alle informatie de socials
van Alias goed in de gaten!
Ik vond het ontzettend fijn om een deel van jullie (weer) in het echt te zien. De rest van jullie hoop ik
ook snel weer te zien!
Roze liefs,
Joshua
No responses yet