Whodunnit?

Het 34e Aliasbestuur is in deze tijden iets minder zichtbaar dan normaal. Ons geliefde hok is dicht en fysieke borrels zijn tijdelijk niet mogelijk. Toch proberen we tijdens (online) activiteiten ons gezicht te laten zien en in contact te blijven met jullie allemaal. Nu is het in deze tijden even anders, maar nog steeds kunnen jullie lezen over wat zich verder achter de schermen afspeelt in de wekelijkse bestuursblog! In deze blog kijkt Joshua terug op een aantal leuke activiteiten en kan hij niet geloven waar de tijd gebleven is.

Deze week vond er een Alias-activiteit plaats, waar ik me al lange tijd op had verheugd: de enige
echte Musical Murder Mystery, georganiseerd door de ShowCie. Na maanden van vergaderingen,
brainstormsessies en heel veel aapjes in de groepschat, was het voor de ShowCie afgelopen dinsdag
eindelijk tijd om aan de Aliassers te laten zien waar ze sinds november mee bezig waren geweest.
In de activiteit stond een zogenaamd whodunnit-verhaal centraal: een murder mystery waarbij je op
zoek moet gaan naar de dader. Dit was echter niet zomaar een whodunnit, maar eentje die volledig
zelf was bedacht en voorbereid door de ShowCie. De Aliassers moesten in teams in Teams op zoek
naar de moordenaar van de hoofdrolspeler in het fictieve stuk ‘Corona: De Musical’. De deelnemers
konden als echte detectives politiedocumenten bekijken en zelfs de verdachten één voor één
interviewen. De avond werd een groot succes en het harde en tijdrovende werk van de ShowCie
bleek het allemaal waard. De fictieve whodunnit van dinsdagavond zette mij ook aan het denken over
wat abstractere whodunnits, waaronder de vraag: wie heeft de tijd gestolen?

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik kan het amper geloven dat de meteorologische lente
alweer officieel is aangebroken en dat blok 3 langzaamaan op zijn einde loopt. Zoals ik in meerdere
van mijn bestuursblogs al heb benoemd, is tijd (juist nu) iets ongrijpbaars. Wie anders dan ABBA had
deze gedachte beter kunnen vatten in een lied (het is trouwens schrikbarend dat ik ABBA tot nu toe
zo weinig heb benoemd in mijn blogs, dat ga ik goed maken in de volgende paar!):

Slipping through my fingers all the time
I try to capture every minute
The feeling in it
…
Sometimes I wish that I could freeze the picture
And save it from the funny tricks of time

Net als ABBA zou ik willen dat ik de tijd stil zou kunnen zetten, om de dagen die als een sneltrein
door de weken razen een halt toe te roepen. Er wordt gezegd dat je het uiterste uit elke dag moet
halen en moet genieten van ieder moment (#carpediem). Ik probeer dan ook te genieten van alles
wat ik meemaak, maar soms heb ik het gevoel dat ik dat niet kan doordat de tijd me ontglipt en ik
hierdoor niet genoeg tijd heb om de gebeurtenis volledig in me op te nemen. Dit is iets wat me soms
mateloos kan frustreren.

Om niet te diep te verzinken in mijn frustratie, heb ik geprobeerd om sinds kort vanuit een andere
hoek naar de ‘ongrijpbare tijd’ te kijken: als je de tijd niet kunt grijpen, moet jij de tijd jou misschien
maar laten grijpen. Misschien probeert hij ons met zijn ongrijpbaarheid te leren dat het ook goed is
om soms los te laten en de tijd (en het leven) je te laten overkomen.

En óf mij het leven is overkomen de afgelopen weken. Ik ben verliefd geworden op een ontzettend
leuke jongen, iets waarvan ik een paar jaar geleden niet wist of ik dat wel kon. Als je niet eindeloos
probeert om de tijd te grijpen, blijkt de tijd te veranderen in een vriend in plaats van een frustratie.
De tijd brengt je zelf wel weer bij momenten en mensen die zo mooi zijn dat je niet anders kan dan
ervan te genieten. In mijn geval had de tijd wel een beetje hulp nodig van een toevallige verhuizing,
een online biercantus en wat dronken appjes ;).

Misschien ben ik ook niet de enige bij wie de liefde zomaar aan komt waaien. Deze week is de AC
namelijk bezig geweest om de inzamelingsactie van dit jaar af te ronden. In duo’s en drietallen
hebben de AC-leden heerlijke koekjes en lieftallige gedichten en verhaaltjes rondgebracht naar
Aliassers in alle uithoeken van Utrecht. Sommige van deze inzendingen waren anoniem, sommige
niet… Mocht je nou een anonieme inzending hebben ontvangen, dan is het aan jou de taak om een
nieuwe whodunnit op te lossen: welke oh welke geheime aanbidder heeft mij toch zo’n lief berichtje
gestuurd?

Naast het fantaseren over allerlei hypothetische whodunnits, wordt het voor mij ook tijd om mijn
pijlen te gaan richten op het afronden van de eindopdracht van mijn vak. Ik weet dat velen van jullie
ook al druk bezig zijn of binnenkort aan de slag gaan met allerlei deadlines en tentamens. Ik wil jullie
(alvast) ontzettend veel succes wensen hiermee. Zet hem nog even op en hou vol tot de middelste
weken van april, als er gelegenheid is om hard te reflecteren in reflectieweek 3 (Timo zegt immers
altijd dat de reflectieweken geen vakantieweken zijn) en dan daadwerkelijk uit te rusten in de
onderwijsvrije week (en misschien ook wel gezellig digitaal vakantie te vieren met je mede-Aliassers
in de BRC-week!).

Een dikke roze knuffel van mij,

Joshua