Het 34e Aliasbestuur is in deze tijden iets minder zichtbaar dan normaal. Ons geliefde hok is dicht en fysieke borrels zijn tijdelijk niet mogelijk. Toch proberen we tijdens (online) activiteiten ons gezicht te laten zien en in contact te blijven met jullie allemaal. Nu is het in deze tijden even anders, maar nog steeds kunnen jullie lezen over wat zich verder achter de schermen afspeelt in de wekelijkse bestuursblog! Silke kijkt in deze blog terug op een redelijk sneu begin van het nieuwe jaar, bijgehouden in haar een ‘One Line a Day’ boekje.
Voor kerst kreeg ik van mijn moeder zo’n ‘One Line a Day’ boekje, heel lief bedoeld, maar eigenlijk is dat helemaal niks voor mij. Het feit dat ik mijn dag op moet sommen in één zin en dat dan ook nog vijf jaar lang vol moet houden, geeft me meer stress dan welk tentamen of paper dan ook. Ik doe meestal niks noemenswaardigs en het idee dat er straks na vijf jaar 1825 keer staat dat ik ijskoffie heb gedronken en op tiktok heb gezeten jaagt me de stuipen op het lijf. Maar goed, mijn moeder is een geweldig lieve vrouw en ik heb besloten dat ik het voor haar toch ga proberen bij te houden onder het mom ‘leuk voor later’.
Op 1 januari begon ik dus aan dit avontuur en dat betekent dat ik ondertussen ruim 20 dagen heb mogen vereeuwigen in mijn boekje. Ik besloot om voor deze blog even terug te blikken op deze eerste maand van het nieuwe jaar en man man man, wat een shitshow.
Dag 1 begon al goed met een haatverklaring jegens het vieze stuk ongeluk dat mij vol op mijn bek probeerde te pakken tijdens oud en nieuw terwijl zijn lieve vriendinnetje binnen zat en van niks wist. Een heerlijke start van het nieuwe jaar als je het mij vraagt. ‘Mannen zijn honden’ concludeer ik op dag 1.
De rest van de eerste week van januari was niet heel bijzonder. Opmerkingen als ‘beetje brak’ en ‘Sinterkerst gevierd met de meiden’ sieren de pagina’s van mijn boekje. Wel moest ik enorm lachen om de volgorde die ik heb gekozen om de gebeurtenissen van 6 januari samen te vatten: ‘oefencantus was lit’, ‘oma was jarig’, ‘capitool is bestormd??’ Maar goed, het is mijn boekje dus ik mag bepalen hoe ik alles documenteer. Het mag niet duidelijk genoeg zijn voor het eventuele nageslacht dat de oefencantus en oma’s verjaardag belangrijker waren dan een aanslag op de Amerikaanse democratie.
Ongeveer vijf dagen later was het weer feest: ‘ontslagen’ staat er op 11 januari gevolgd door een sip gezichtje en een aantal niet zo lieve woorden gericht aan de Bijenkorf, AKO, mijn baas en corona. Ruim twee jaar aan trouwe dienst werd bruut beëindigd met een onoprechte spijtbetuiging en een simpele schouderophaal. Dus, vergeet alles wat ik in mijn vorige blog heb gezegd over gezellig langskomen op de boekenafdeling van de Bijenkorf zodat ik je cadeautjes kan inpakken. Mocht iemand nog een leuk baantje weten dan hoor ik het graag.
Alsof het allemaal niet nog erger kon werd ik op 18 januari ook nog eens ziek. Op 17 januari schrijf ik namelijk dat ik gezellig ben gaan wandelen met Briem, Timo en Joran en dat het ondanks de regen toch best leuk was. Nou, dat viel weer eens vies tegen. Op maandag spreek ik nog enkel van hoofdpijn en keelpijn en op dinsdag ben ik er spontaan van overtuigd dat ik corona heb opgelopen. De test bleek gelukkig negatief, maar ik had ondertussen wel hoge koorts en keelontsteking. Ook dit kon ik alle geuren en kleuren vastleggen in mijn boekje.
Als je het zo op een rijtje zet klinkt het allemaal redelijk sneu, maar toch heb ik me tot nu toe al stiekem best vermaakt met het bijhouden van mijn dagen. Het leest een beetje als een 18+ versie van een dagboek van een loser en dat is inderdaad harstikke leuk voor later.
Roze groetjes,
Silke
No responses yet