Het 34e Aliasbestuur is in deze tijden iets minder zichtbaar dan normaal. Ons geliefde hok is dicht en fysieke borrels zijn tijdelijk niet mogelijk. Toch proberen we tijdens (online) activiteiten ons gezicht te laten zien en in contact te blijven met jullie allemaal. Nu is het in deze tijden even anders, maar nog steeds kunnen jullie lezen over wat zich verder achter de schermen afspeelt in de wekelijkse bestuursblog! Silke kijkt in deze bestuursblog terug op een week van pieken en dalen.
De afgelopen week was er een van pieken en dalen. Het begon allemaal op maandag: ik stapte vol goede moed op mijn fietsje om half Utrecht door te racen op zoek naar de sketchy telefoonaccessoires winkel waarvan Post-NL had besloten dat het de perfecte plek was om mijn pakketje af te leveren. Aangekomen bij ‘Magic Phone’ bleek echter niks minder waar: pakketje kwijt. Tja, wat doe je dan als redelijk assertieve doch belangstige jongedame? Je gebruikt de online chatfunctie van de klantenservice van Post-NL. Dat was zacht uitgedrukt een hele interessante ervaring. Tot drie keer toe sloot de chat zich af waardoor ik uiteindelijk toch genoodzaakt was om al mijn grote mensen moed bij elkaar te schrapen en de telefoon erbij te pakken. De meneer aan de andere kant van de lijn was een schat, maar ik ben bang dat ik mijn pakketje in dit leven niet meer in ontvangst mag nemen.
Maar goed, ik zette dit naast me neer, want het was tijd voor iets leuks: ik mocht langsgaan in het Aliashok! Ik liep een uitgestorven Drift 13 binnen en begon aan de zware klim naar het hok, de trappen had ik niet gemist. Toen ik het hok binnenstapte werd ik overvallen door een gevoel van nostalgie. Ik dacht terug aan alle leuke en vooral ook brakke momenten die ik in het hok heb mogen beleven de afgelopen twee jaar en hoe ongelooflijk jammer het is dat alle nieuwe Aliassers dit op het moment niet kunnen meemaken. Ik besloot even op een van de banken te gaan zitten (uiteraard koos ik voor de bruine bank) en ik keek even om me heen. Ik zag de posters hangen van alle leuke feestjes en activiteiten die zijn geweest, ik zag de lege bierkratten staan van de altijd gezellige domibo’s en ik zag een zeer smoezelige Koffiebig alleen en verlaten in de kast liggen. Ik besloot Koffiebig in mijn tas te stoppen met het plan hen* een welverdiend wasje te geven en hen mee te nemen naar de Israëlslaan, zodat alle Aliassers daar voortaan ook kunnen ‘genieten’ van gratis koffie en thee. Die avond werd 3 jaar aan viezigheid van het arme varkentje gewassen en was Koffiebig weer roze.
Naast Koffiebig zag ook de wereld er spontaan een klein stukje mooier uit. Het onderwijs werd gespaard bij de nieuwe maatregelen die aangekondigd werden tijdens de persconferentie en ondanks dat we het Kleumweekend officieel moesten afzeggen konden we wel de lokalen op de Israëlslaan behouden. Hoezee! Wie had ooit gedacht dat we blij zouden zijn dat we naar de Israëlslaan mogen?
Woensdag was ook de eerste TCStudentenraad georganiseerd door de lieve mensen van de OC. Ondanks dat het online was kwam er toch een heel fijn gesprek opgang, zowel over het onderwijs van het afgelopen blok als over hoe het nou écht met iedereen ging. Al snel bleek dat vrijwel iedereen zich alles behalve optimaal voelt. Niet gek natuurlijk, toch denk ik dat iedereen die bij de studentenraad was zal beamen hoe fijn het was om er eventjes met mede-Aliassers over te kunnen praten.
Met een goed gevoel begon ik donderdag aan mijn ‘hokdag’ op de Israëlslaan. Ik had zin om weer even het huis uit te zijn en om mijn trouwe stamgasten van de donderdagmiddag te zien. Ook waren er deze keer wat nieuwe gezichten en hebben we zowel in serieuze stilte gestudeerd als over van alles en nog wat gepraat. Zeer geslaagd al zeg ik het zelf! Nu Koffiebig ons ook nog eens van gratis koffie en thee voorziet zou je je bijna in het hok wanen, bijna. Maar goed, we houden de hoop hoog, want door een Koffiebig-roze bril ziet de wereld er al een stukje mooier uit.
*Ik heb mij laten vertellen dat Koffiebig non binair is en dat respecteer ik graag.
No responses yet