Klaar voor de start: het 33e Aliasbestuur was altijd in het hok te vinden en aanwezig op borrels en activiteiten. Nu is het in deze tijden even anders, maar nog steeds kunnen jullie lezen over wat zich verder achter de schermen afspeelt in de wekelijkse bestuursblog! Esmee schrijft haar laatste bestuursblog waarbij ze terugblikt op het afgelopen jaar.
Afgelopen jaar had ik regelmatig een beetje moeite met het schrijven van deze blogs, want ik wist vaak niet goed wat ik moest vertellen. Het eerste half jaar schreef ik dan over Alias of reflectieweken, wat kleine dingetjes in mijn leven. Afgelopen twee keer was dat lastiger want wat deed ik nog behalve studeren? Maar vorige week kwam ik er ineens achter dat dit mijn laatste bestuursbloggie is en ook al struggelde ik er regelmatig mee, die gedachte deed een beetje zeer. Toen ik dat besefte schoot er juist zooo veel door mijn hoofd wat ik nog aan jullie wil vertellen of wat ik nog wil delen. Misschien reflecteren op afgelopen jaar of sentimentele woorden opschrijven. Misschien één van die drie, of allemaal.
Vorige week (of twee weken geleden? Tijd is lastig) had ik een coronadipje. Ik dacht aan hoe we nu de laatste maand van dit collegejaar in zouden gaan met zijn allen, waarschijnlijk zouden we regelmatig in het hok bespreken hoe snel dit jaar voorbij was gegaan. Verlangen naar vakantie maar ook weer terug in de tijd willen, zodat je geen hele zomervakantie hoeft te wachten tot het studentenleven weer kan beginnen en je al je medestudenten weer dagelijks kan zien (maar de studie, die mag voor menig student natuurlijk wel eventjes op pauze). Ik dacht terug aan een heel specifieke herinnering van toen ik hokdag had. Ik zat aan het bureau, er zaten wat mensen op de bank te chillen met elkaar en te kletsen (ik weet niet meer wie, het spijt me zeer). Op dat moment voelde ik het geluk bijna als iets tastbaars door me heengaan, vanwege de fijne mensen en omdat iedereen zo ontspannen was en op zijn plek was. Dat dat soort momenten met elkaar er sinds 12 maart niet meer zijn geweest deed me tijdens dat dipje veel verdriet, maar ik ben nu wel ontzettend blij dat ik die herinnering aan dat moment überhaupt héb en het idee dat we dit – hopelijk – allemaal hebben gevoeld, dat is fijn. Al doet het natuurlijk nog steeds een beetje pijn.
Dit was iets kleins dat door me heen ging tijdens dat dipje, waarschijnlijk iets herkenbaars voor meerdere mensen en waar we allemaal zo nu en dan doorheen gaan. Op het moment van schrijven is de BRC pubquiz net afgelopen, die was georganiseerd voor de mensen die mee op reis zouden gaan. Dat soort dingen zorgen ervoor dat alles weer leuk, fijn en goed is. Ik zal even eerlijk zijn: ik kan niet zeggen dat ik altijd uitkeek naar online activiteiten, het blijft immers een slap aftreksel van wat het geweest is, maar daarna voel ik me vaak weer blij/content/vredig/iets in die richting, omdat ik weer leuke mensen heb gezien en gesproken. De zomervakantie komt wel steeds dichterbij en dat idee vind ik eigenlijk helemaal niet zo fijn, omdat ik nog steeds van alle Aliassers wil genieten, ook degenen die ik minder vaak zie of helemaal niet meer heb gezien, sinds corona. Want die mensen mis ik ook, misschien juist het allermeest.
De vrijdag dat de universiteit sloot omdat de eerste coronamaatregelen werden afgekondigd, waren we precies een half jaar bestuur. 13 september 2019 wisselden we en waren we officieel bestuur 33 van Studiestichting Alias, en 13 maart 2020 moesten we heel erg plots alles omgooien wat we hadden gepland. Ik heb erover nagedacht hoe ik dit volgende niet te dramatisch kan brengen, maar dat gaat niet lukken. Iedereen, Aliasser of niet-Aliasser, die dit leest: bedankt voor de eerste helft van het jaar, voor alle gezelligheid, praten over diepe onderwerpen, praten over koetjes en kalfjes, samen uitgaan en vooral alle geluksmomentjes. En daarnaast: iedereen bedankt voor de tweede helft van het jaar. Zonder jullie was dat een nog groter drama geworden dan het al is. Hopelijk tot snel.
Liefs,
Esmee
Comments are closed