100 jaar

Klaar voor de start: het 33e Aliasbestuur was altijd in het hok te vinden en aanwezig op borrels en activiteiten. Nu is het in deze tijden even anders, maar nog steeds kunnen jullie lezen over wat zich verder achter de schermen afspeelt in de wekelijkse bestuursblog! Rosa vertelt over de verjaardag van een honderdjarige man en hoe alles om ons heen veranderd.

Deze maandag werd ik ’s ochtends wakker in het o zo prachtige Den Haag bij mijn ouders, en mijn moeder riep me meteen toe dat ‘er buiten een feestje was’, want onze buurman schuin tegenover ons was 100 jaar geworden (besef even hoeveel deze makker heeft meegemaakt, geboren in 1920). Toen ik dit hoorde was ik toch wel heel benieuwd wat voor ‘feestje’ dan plaatsvond buiten, dus ik liep naar m’n raam en keek door de luxaflex (eigenlijk jaloezieën) naar de overkant. Ik zag, wat mij betreft, het schattigste ooit. Er stonden een stuk of 15 à 20 mensen, allemaal verspreid met gepaste afstand uiteraard, om zijn voortuin en hijzelf stond daar alsof hij een president was die zijn volk toesprak. Hij had zo’n soort schuin lint om die je vrouwen op hun vrijgezellenfeest ziet dragen, maar dan in dit geval waarschijnlijk iets van ‘jeej 100 jaar lekker bezig pikkie’ ofzo erop. Het was een aandoenlijke situatie, sowieso omdat ik SMELT bij het zien van zoveel oudjes bij elkaar, maar ook het gevoel dat ze daar allemaal voor m’n buurman stonden, deed me heel veel. Het waren nou niet de meest fitte mensen die zich daar om zijn tuin hadden verzameld, maar toch woog voor hen allemaal het vieren van dit moment blijkbaar zwaarder dan de angst van het eventueel oplopen van het virus.

Het was een dubbel gevoel, want enerzijds is dit een prachtvoorbeeld van hoe mensen aan elkaar denken en hier samen doorheen gaan, maar anderzijds vind ik het sneu dat dit soort dingen nu op zo’n manier moeten. Maar goed, dat is het leven nu, dus alleen maar  blijven jammeren en zeiken dat dingen nu anders moeten heeft precies nul zin. Het is een pandemie for God’s sake, NATUURLIJK gaan dingen anders en (vaak) minder leuk. Je moet dit soort dingen ook niet zien als een vervanging van hoe we dingen voorheen deden, je moet het zien als nieuwe manieren die samen zijn toch mogelijk maken. Dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gevoeld, het is totaal niet alsof ik dit volledig onder de knie heb. Ik heb genoeg momenten dat het me even veel wordt, wat zich op dit moment allemaal afspeelt om ons heen. Maar voor wat er allemaal in de wereld gebeurt nu, wat er in andere landen plaatsvindt (complete lockdowns en maximale angst), hebben wij het hier in Nederland echt heel erg goed, waar we dankbaar voor mogen zijn. En dan moeten we juist onze blessings tellen dat dit soort dingen (zoals een 100^e verjaardag vieren) toch kunnen, al is het op een aparte manier.