Stormvloed

Klaar voor de start: het 33e Aliasbestuur is altijd in het hok te vinden en aanwezig op borrels en activiteiten. Wat zich verder achter de schermen afspeelt, kun je lezen in de wekelijkse bestuursblog! Rosa schrijft over het leven en hoe dat soms gewoon even zijn eigen weg kiest, die niet altijd recht is.

De laatste week was een soort stormvloed van emoties voor mij, met behoorlijke uitersten. Ik had me de hele week verheugd op het weekend waarin ik naar Den Haag zou gaan – eindelijk rust. Ik had m’n ouders al weken niet gezien, m’n vriendinnen (uit Den Haag) al maanden, ik schaamde me er bijna voor. Ik keek heel HEEL erg uit naar op de bank hangen bij mijn ouders en uren kletsen over alles en niets met m’n vriendinnen. En het was fijn. Ik heb geslapen, uitgerust, dat was misschien iets te lang geleden. 

Maar het leven is geen lineaire lijn, dus er volgde ook een domper. Het was rond die dagen precies een jaar geleden dat mijn oma overleed, waar ik het zwaar mee heb gehad vorig jaar. Het was m’n eerste jaar op de uni en ik woonde net twee weken op kamers toen ik gebeld werd dat ik zo snel mogelijk naar Den Haag moest komen. Nu, een jaar verder, heb ik het (naar eigen zeggen) een plekje gegeven en zelfs dit weekend dacht ik het allemaal redelijk te handelen. Gemis kan op een bepaalde manier wennen. Maar toen ik maandagochtend weer wakker werd in mijn bedje in Utrecht, voelde ik meteen dat het geen topdag ging worden die dag. 

Boos, gefrustreerd, verdriet, ik wist niet eens precies waarom. Voor het eerst OOIT in mijn Alias-carrière ben ik weggegaan uit het Aliashok om even thuis alleen te zijn, voor alles een eerste keer. Ik moest die middag ook werken, ik maak schoon bij mensen die dat zelf niet (meer) kunnen. Met een gezicht op onweer fietste ik er door de stromende regen heen, te laat, en ik kwam binnen. Een ontzettend schattige oude vrouw wachtte me op, maakte thee voor me en lachte naar me met een gezicht van ‘Het komt wel goed schatje’. En om een of andere reden was dat precies wat ik nodig had. Ik glimlachte terug.

Gisteren moest ik weer werken, veel uur achter elkaar, bij een andere oude vrouw. Ook zij bood me halverwege thee aan, ook vroeg ze of ik wat nootjes wilde. Ze kwam aanzetten met een bakje met chocoladerozijntjes, dit is voor ieder ander heel insignificant, maar ik schrok er even van. Ik at vroeger altijd chocoladerozijntjes met mijn oma. Er flitsten een aantal herinneringen van mij en mijn oma voorbij: iedere zomer samen naar de film, rolletjes mentos, ochtendgymnastiek, oma die mij ‘haar cadeautje’ noemde (we waren op dezelfde dag jarig). Toen ik die chocoladerozijntjes zag, dacht ik even dat ik terug in de nare bui van maandag zou vallen. Maar ik glimlachte, ik glimlachte naar het lieve Japanse vrouwtje en bedankte haar. Het was goed.

Het zou ook niet logisch zijn om te denken dat het leven een rechte lijn is. Zouden we de gelukkige, vrolijke, fijne momenten dan nog waarderen? Zouden we ze nog onderscheiden? Voor mij helpt het om te accepteren, volledig te accepteren dat je je klote voelt. Nee, dat doet niets aan de pijn en het verdriet in het moment, maar op die manier kan ik het sneller loslaten. Nu voel ik me weer zoals ik me over het algemeen meestal voel: enthousiast over het leven, over waar ik mee bezig ben, over de mensen om me heen. En waarschijnlijk komt er over een niet al te lange tijd weer een klote-momentje, dat is dan maar zo. Dan geniet ik nu vast extra van het nu. Ik hoop dat anderen dat ook doen.

(Ik heb per ongeluk een stukje plant van de lieve Japanse vrouw opgezogen met de stofzuiger, niet verder vertellen.)