Klaar voor de start: het 33e Aliasbestuur is altijd in het hok te vinden en aanwezig op borrels en activiteiten. Wat zich verder achter de schermen afspeelt, kun je lezen in de wekelijkse bestuursblog! Nicolette vertelt over de angst en twijfel die je soms kan bekruipen, maar hoe deze ook weer kan verdwijnen.
Ik schrijf dit erg last-minute. Als je de blogs elke week online zet, vergeet je haast dat je er zelf ook nog eentje moet schrijven. Ach, het overkomt je en er is niks mis mee. Er overkwamen mij wel meer dingen deze week. Het was, zacht gezegd, een stormachtig weekje. Ja Ciara, ook hier kom je even in voor. Terwijl ik op donderdagochtend in de bank lag, een geworden met het rode dekentje, begon ik soms even te denken.
Alles gaat zo voorspoedig.
Ik mag natuurlijk niet klagen, ik ben ontzettend gelukkig! Mijn vakken heb ik gehaald, mijn bestuurstaken gaan goed en het tweede deel van de merchandise is letterlijk binnen handbereik. Oftewel, alles loopt op rolletjes. Dat was tevens het moment het me even overviel. Alles gaat zo goed, wat moet ik nu nog? Een beetje angst bekroop me. Had ik al gepiekt? Was er niet nog meer dat ik kon leren of kon doen? Nu ik terugkijk, denk ik zeker wel! Op dat moment, zo onder dat rode dekentje, dacht ik daar echter even niet zo over. Ik was bang. Bang dat ik het komende half jaar geen doelen meer voor mezelf kon stellen. Ik was al zoveel uitdagingen aangegaan, waren er nog wel nieuwe?
Het weekend kwam, samen met de storm. Ondanks alle waarschuwingen ging ik toch de deur uit en daar had ik geen spijt van. Maar terwijl ik de vriendin met wie ik was vertelde over alles wat er de afgelopen tijd was gebeurd en wat er zou gaan gebeuren, voelde ik het weer knagen. Diezelfde angst. Kon ik nog meer?
Iedereen zal dit weleens voelen en dat is ook echt niet gek. Soms zit je gewoon even in je eigen hoofd, maar er is altijd wel weer een weg naar buiten. Voor mij kwam dat afgelopen maandag. Iedereen weet dat ik geïnteresseerd ben in een Alias App ontwikkelen, een doel dat ik nog niet gehaald had! Ziedaar, lichtpuntje nummer een. Vol goede moed ging ik tussen mijn colleges door naar Tilburg, om daar te praten met de Intern van een andere vereniging die we via Esmee kennen. Ik ging er helemaal blanco in, maar wat was het achteraf toch fijn.
Ik heb er een paar uur gezeten en ontzettend veel geleerd. Het vlammetje in mijn binnenste dat altijd vol enthousiasme is, was de paar dagen voor het weekend even wat kleiner geworden. Twijfel en angst waren in mijn hoofd gaan zitten, maar mijn gesprek was het tweede lichtpuntje en het vlammetje groeide weer. Ik zag mogelijkheden en nieuwe kansen. Er is nog zo veel dat ik kan leren, nog zo veel dat ik kan doen! Deze goede vibe zette zich gisteravond voort tijdens de CarrièreNacht, waar we al sinds oktober mee bezig zijn om deze te organiseren. Er waren zoveel interessante alumni, recruiters en workshopgevers. Met ontzettend veel verschillende mensen heb ik kunnen praten en weer kwam dat gevoel naar boven.
Ik kan nog zoveel meer!
Comments are closed