Een warboel van gedachten

Klaar voor de start: het 32e Aliasbestuur is altijd in het hok te vinden en aanwezig op borrels en activiteiten. Wat zich verder achter de schermen afspeelt, kun je lezen in de wekelijkse bestuursblog! Leah schrijft haar vierde blog en deelt een enorme warboel aan gedachten …

Ondanks je wellicht gestructureerde planning met afspraken en deadlines weet je aan het begin van de week nooit wat er daadwerkelijk op je pad komt. Een vergadering die niet doorgaat, een activiteit die eigenlijk al een paar weken in je agenda staat maar waar je steeds overheen kijkt of een opdracht waar je plotseling veel langer over doet dan je in eerste instantie van plan was: het kan allemaal. Maar dingen waar je geen grip op hebt zijn niet per definitie negatief: het kan juist een leuke en verrassende wending neming en tot nieuwe inzichten leiden.  

Neem het gala van vorige week woensdag. Op de een of andere manier was ik nog nooit op een gala geweest en wist ik niet zo goed wat ik ervan kon verwachten, behalve dan dat ik me waarschijnlijk heel ongemakkelijk zou voelen in mijn galajurk en al na tien minuten mijn schoenen zou verwisselen, omdat ik niet op hakken kan lopen. Echter viel dit allemaal heel erg mee (mogelijk veroorzaakt door de vele wijntjes die avond, wat dan weer als negatief gevolg had dat ik me de dagen daarna nogal beroerd voelde). 

Maar ook een bizarre dag als afgelopen maandag was iets waar niemand op gerekend gehad: het veilige en vredelievende Utrecht werd plotseling het toneel van een afschuwelijk voorval. Hoewel ik er normaal gesproken niet meer van opkijk als een dergelijke gebeurtenis in het nieuws komt, hoe schrikbarend dat ook is, kwam het nieuws nu juist onwerkelijk dichtbij. Van het normaal zo gezellige en levendige Utrecht was weinig meer over: nauwelijks mensen op straat, gesloten winkels en het constante geluid van helikopters en politieauto’s. Een grote onzekerheid overheerste de situatie en de meest uiteenlopende speculaties gingen de ronde, de een nog absurder dan de ander. Hoewel de omstandigheden ernstig waren, iedereen in onduidelijkheid zat over de toedracht en de afloop en sommige mensen zowaar in een lichte paniekaanval verkeerden, had het in feite wel iets… ‘behaaglijks’. Met een groep Aliassers opgesloten in Drift 13, elkaar op de hoogte houdend van de recente gebeurtenissen, luisterend naar de live-uitzending van het NOS-journaal en plannen smedend om onszelf en het hok te verdedigen, mocht de dader het op ons gemunt hebben. Voor de mensen die de situatie mentaal niet meer trokken was het opentrekken van een fles rode wijn een goede uitkomst. Dat ik het daarna over een deken gooide was dan weer iets minder. Met het idee dat we relatief veilig waren, bevestigd door de intrekking van het advies om binnen te blijven, stroomde het hok langzaam leeg en keerde de rust weer terug.

Gek is dat, dat je het ene moment volop in de ban bent van een gebeurtenis en het leven daarna gewoon weer doorgaat. Zo ging ik die avond gewoon weer op mijn fiets naar huis en daarna gewoon weer bezig met mijn deadline. Niet anders dan normaal.

Ook de volgende morgen stond gewoon weer in het teken van college. Mijn officiële laatste college zelfs. Een teken van de snelheid waarmee het jaar voorbijsnelt. Plotseling werd ik er weer aan herinnerd, de vergankelijkheid (dit klinkt wel heel dramatisch, Leah). Welke dag was het ook alweer? Wacht, zijn we al over de helft van de maand? Maar maart is toch nog maar net begonnen? Dat besefmoment is toch wel pijnlijk. Net zoals ik me er soms van bewust word dat dit alweer mijn tweede jaar aan de uni is. Dat betekent dus ook dat ik (met de nadruk op) ‘in theorie’ over een jaar afgestudeerd kan zijn.

De positieve kant van deze besluipende nabijheid is dat de lente vorige week officieel begonnen is. Hoera! Het wordt al iets zonniger, de vogels fluiten hoorbaar meer en ik zie alweer van alles in bloei staan, waaronder de bloesem, wat voor mij een teken is van het voorjaar. Gelukkig waait het ook minder hard, want niets is erger en uitzichtlozer dan ongeacht verwoede trappogingen niet vooruit komen op je fiets.

Om toch nog even een penningmeester-gerelateerd thema ter sprake te brengen: het is de week van het geld! Bizar is dat, hoeveel verschillende nationale feestdagen er zijn. Eigenlijk kun je voor alles wel iets bedenken en dat tot nationale of zelfs internationale dag uitroepen. Zo had ik eens de Internationale dag van het naakt tuinieren in mijn agenda gezet. Niet zo zeer met de intentie om deze daadwerkelijk te vieren, maar eerder vanuit een soort fascinatie en nieuwsgierigheid naar de doelgroep ervan. Ik kan me dan ook heel goed vermaken met me verdiepen in deze wellicht onnuttige dingen. Zo was het gister bijvoorbeeld de Dag van de Boerderijwinkels en bestaat er blijkbaar een verschil tussen de Dag van het Schaap en de Dag van het Texelse Schaap. Ik begin nu toch steeds grotere vraagtekens te zetten bij de mensen die dachten dat dit een goed idee was en eigenlijk bij de hele menselijke beschaving in het algemeen.

Terug naar de week van het geld. Hoewel ik de indruk krijg dat dit initiatief voornamelijk op basisschoolkinderen is gericht, kunnen wij als studenten hier misschien ook wel wat van leren. Hoe vaak ik niet hoor dat iemand onvoldoende saldo heeft voor een fatsoenlijke maaltijd of hunkert naar het einde van de maand, wanneer DUO komt, om zich dan even in een vluchtig en denkbeeldig moment van rijkdom te wanen.

Als je nu denkt: leuk hoor, zo’n veel te lang bestuursblog van Leah, maar wat is de rode draad nu eigenlijk? Ik moet bekennen dat die enigszins ontbreekt. Soms komen er simpelweg allerlei gedachten naar boven die ik graag wil delen of waarvan ik denk dat een ander dat wil horen (dit valt overigens te betwijfelen). Alvast een fijne Wereld Zwerfdierendag!