Klaar voor de start: het 32e Aliasbestuur is altijd in het hok te vinden en aanwezig op borrels en activiteiten. Wat zich verder achter de schermen afspeelt, kun je lezen in de wekelijkse bestuursblog! Sigrid schrijft haar derde blog en heeft het over gendernormativiteit en seniorenstijl …
Afgelopen vrijdag ging ons tweede bestuursweekend van start, en zijn we met z’n vieren op de trein gestapt richting Hilversum (Jessie was al op locatie en Floor was ziek, wat het hele weekend constant het vreemde gevoel gaf alsof we iets vergeten waren). Bij aankomst huurden we vier OV-fietsen, als een echt stel senioren – zoals ik afgelopen weekend ook vergeefs uitlegde: namelijk van die oudere mensen die rond twee uur op een doordeweekse middag besluiten een tochtje te maken, allebei dezelfde ANWB-jas aan te trekken en een lange, gezonde fietstocht te maken waarbij ze ten alle tijden vijf meter van elkaar af fietsen – en gingen we op weg naar het huis van Jessie’s moeder. Daar hebben we heerlijk gegeten en een fijne Franse feministische film gekeken (alliteratie tot de max!!!). De volgende dag hebben we vooral gefietst, wat niet per se ten goede kwam van onze achterwerken maar wat wel heerlijk was in het zwoele weer – en helemaal in bovengenoemde seniorenstijl, want Leah en ik fietsten doorgaans zestig meter voor Myrthe en Jessie (go hard or go home) en ongeveer zeshonderd meter voor Wessel (die was aan het genieten van de omgeving). We hebben uitgerust op het terrasje voor we naar Jessie’s vader fietsten, waar we een bestuursvergadering hebben gehouden van zes uur lang – go hard or go home! (Allemaal een grap, we gingen in de pauze eten).
Wes en ik hebben het weekend toen op een bijzondere manier afgesloten, namelijk middels een woordenwisseling met een oudere vrouw in Hoog Catharijne. Ik moet er misschien eerst bij vertellen dat ik een redelijk specifieke mening heb over roltrappen: altijd ontwijken, gewoon de normale trap pakken en die beentjes laten werken. Ik kom wekelijks op het station, en als ik nou elke keer de trap pak in plaats van zo’n bewegend gevaarte, heb ik er zo weer anderhalve calorie vanaf gebrand. Daar komt bij dat een roltrap überhaupt niet bedoeld is om op stil te staan – maar daar hebben wij Nederlanders natuurlijk schijt aan, want als je blijft staan kom je er ook wel. Of niet, trouwens, want ik heb het maar even gegoogeld en het blijkt dat er jaarlijks wel 500 Nederlanders gewond raken bij roltrapongevallen (?!). Hoe je het presteert om vrijwel stilstaand alsnog gewond te raken is me een raadsel… maar goed, de roltrap is dus een teken van luiheid en sluimerend gevaar. Dit hele verhaal heb ik ook tegen Wessel aan zitten tetteren, terwijl ik hooghartig en met een net iets hoger tempo van de stenen trap liep om eerder beneden te zijn dan hij op zijn parallelle roltrapje. Hij diende me onmiddellijk van goed beargumenteerde en weloverwogen repliek: ‘ik hoop nu eigenlijk dat je struikelt en van de trap dondert’. Ik moest lachen (ik ben wel iets langzamer gaan lopen, want ja, als je dan écht struikelt wordt het wel een beetje gênant allemaal) en stak heel galant mijn middelvinger op richting onze lieve Intern. Toen we beneden waren riep de vrouw die ook op de roltrap had gestaan ineens: ‘nou dat kan niet hè, zo kun je nooit tegen een vrouw praten!’ – daar had ze nog even over na zitten denken, volgens mij. Ik dacht eerst dat ze een grapje maakte, maar ze was bloedserieus en voegde er nog wat commentaar aan toe. Allemaal op de arme Wessel gericht, die vooral het slachtoffer scheen te zijn vanwege de manier waarop hij, als man-zijnde, mij, als vrouw-zijnde, aansprak. Heel ad rem en volledig terecht antwoordde hij, ‘Nou dat is wel heel erg gendernormatief, of niet? Mannen en vrouwen zijn gewoon gelijk?’. Sloot lekker aan bij die Franse film, en het sluit toch maar weer mooi aan op mijn fietsende seniorentheorie. Eigenlijk had ik van de trap moeten vallen, dan was het pas een pittige discussie geweest – maar dat is natuurlijk geen leuke manier om het weekend af te sluiten.
Comments are closed