Klaar voor de start: het 32e Aliasbestuur is altijd in het hok te vinden en aanwezig op borrels en activiteiten. Wat zich verder achter de schermen afspeelt, kun je lezen in de wekelijkse bestuursblog! Sigrid schrijft haar eerste blog en probeert haar gehele bestuursleven tot nu toe samen te vatten ..
Eíndelijk aan de beurt! Altijd maar als laatste in de rij, het lijkt wel de teamverdeling gymnastiek op de middelbare school (ennnn door). Maar goed, ik heb me laten vertellen dat het alweer half oktober is. OKTOBER? Zijn we echt al meer dan een maand bezig? Alles gaat zo snel, en er gebeurt zo veel! En wáár is het overzicht? Als laatste in het rijtje voel ik me toch geroepen om het een beetje samen te vatten. Laat ik daarom maar doen wat elke gestreste student (met een lichte vorm van Obsessieve-compulsieve Stoornis) dan doet om samenhang te creëren: lijstjes! Dus, hierbij wat losse, persoonlijke highlights van de afgelopen tijd, in de vorm van een overzichtelijk lijstje:
- De constitutieborrels
Ik omschrijf de constitutieborrels altijd als ‘een soort rugby, maar dan is iedereen in pak’. En wee iedereen die ook nog eens hakken aanheeft, want die geven niet alleen nul bescherming aan je voeten, maar worden ook zo ranzig dat het lijkt alsof je een survivaltocht hebt gelopen. Die van mij ruiken zelfs nog een beetje naar bedorven karnemelk, nadat een pak vlak achter mijn voeten openscheurde en me bedekte met een royale plens wittige ellende. Tip voor de toekomst: bedorven karnemelk is dus absoluut geen leuk cadeau om te geven, te ontvangen en zeker niet om mee rond te gooien (en dan zeggen ze dat wij die ‘irritante roze mensen’ zijn!). Maar goed, ik heb eigenlijk altijd al willen weten hoe dat spul nou ruikt wanneer het ook wettelijk niet meer gedronken kan worden – dus dat kan van de bucketlijst.
- Bestuursweekend
Ik dacht dat ik het meeste wel gezien had in Exloo, maar tijdens het bestuursweekend zijn we toch tot behoorlijk wat verfrissende culturele interactie gekomen: blijkbaar is een groep stedelijke studenten in de plaatselijke supermarkt makkelijk te herkennen aan hun interesse voor de sapjes. Een Drent, op zijn beurt, is te herkennen aan zijn gebruik en de uitspraak van het woord ‘stappers’. Ook hebben we bevestigd gekregen dat een Hunebed eigenlijk maar een hoopje stenen is (een mooi hoopje stenen!), en dat het OV echt wat te wensen overlaat. Wie wordt er in hemelsnaam lokale taxichauffeur als je de weg niet kent?
- Alleen maar feest
Mijn geheugen van de afgelopen tijd wordt overheerst door het beeld van feestjes. Hoeveel hebben we er gehad al? Vier, vijf, zes? Te veel, misschien, aangezien mijn stem tot dusver letterlijk iedere dag heeft ondergepresteerd (voor zover een rokerig kraaiengeluid niet de gewenste ideaal is) en de man van de snackbar me al lang en breed herkent. Maar dat heb ik er allemaal voor over, als het betekent dat men zijn zorgen even kan laten verdrinken in een lichtgevende bierpul. Daarover gesproken: HET K-SJOT IS OOK WEER OPEN! Het was net thuiskomen: de muren nog steeds kanariegeel, de grond (specifiek de mat die naar de wc leidt) na een uurtje weer spekglad en de weg naar de voordeur zo mogelijk nog nauwer, zodat het gevaar om in het water te vallen altijd reëel en aanwezig is. Echt heerlijk!
Maar zelfs met zo’n samenvatting, of met alle constitutieborrels achter de rug en de turbulente introductietijd afgesloten, blijft het stiekem een beetje een rommeltje in mijn hoofd. Het is dan wel heel fijn om even uit te waaien in Drenthe op mijn stappers, of iets te vaak thuis te komen in het K-sjot. Mijn real-life, tastbare en veel te dure agendaatje met al die veel te lange lijstjes kunnen soms wel eventjes wachten, lijkt me.
Comments are closed