Momentje voor emoties

Het 31e Aliasbestuur is altijd in het hok te vinden, op borrels en activiteiten. Wat zich verder achter de schermen afspeelt, kun je lezen in de wekelijkse bestuursblog! Met Saar’s chakra zit het wel goed (zoveel yoga werpt vruchten af), waardoor er ruimte komt voor emoties.

Het kalenderjaar loopt ten einde, met het bestuursjaar zijn we alweer bijna op de helft. Het wordt dus tijd om te overleggen hoe we het tot nu toe vinden gaan. In de kerstvakantie komt de rest van het bestuur dan ook een nachtje logeren in mijn ouderlijk huis in Wageningen, om te evalueren, maar ook om in alle rust belangrijke zaken te bespreken waar we anders nooit aan toe komen, zoals emoties. Het ingeplande Emoment (emotie + moment, voor als je ‘m nog niet begreep) wat elke week standaard op de agenda van de bestuursvergadering staat, wordt namelijk nogal eens overgeslagen, omdat we meer tijd nodig hebben voor andere dingen, of omdat we weer eens zijn uitgelopen en het hok open moet. Ook buiten de vergaderingen is er altijd zoveel te bespreken en te doen dat het makkelijker is om gewoon door te gaan en emoties uit te stellen. Maar je kan je emoties niet altijd blijven onderdrukken, zoals Freud waarschuwt: dan klapt de boel uit elkaar. Daarom ben ik blij dat we in de vakantie een Emoment Deluxe hebben ingepland, en daarom wil ik in deze blogpost stilstaan bij de emoties en gevoelens die ik heb gehad tijdens mijn bestuursjaar tot nu toe.

Toen ik gevraagd werd voor het bestuur was ik vooral heel verrast, omdat ik het totaal niet had zien aankomen. In de periode daarna voelde ik veel gezonde spanning, omdat niemand nog mocht weten wie er in het KB zat en omdat we de functies gingen verdelen. Die verdeling ging gelukkig heel soepel, waardoor ik extra vertrouwen kreeg in ons als team. Na de zomervakantie begonnen we echt. Die eerste weken werden getekend door een mix van onzekerheid en enthousiasme: we deden alles voor het eerst en waren volop aan het ontdekken. Zelf vond ik het een uitdaging om structuur aan te brengen in mijn takenlijst, zodat ik op mijn hokdag niet steeds met vijf dingen tegelijk bezig was en op drie verschillende computerschermen. Verder vond ik de constitutieborrels erg indrukwekkend; mijn prominente emotie daar was angst om overspoeld te worden met bier, of met andere mensen. Gelukkig was na ongeveer een maand het cobo-seizoen alweer afgelopen en gaan mijn taken als secretaris inmiddels vrij automatisch. Wat ik de afgelopen weken vooral heb gevoeld met betrekking tot Alias, is dankbaarheid. Dat klinkt misschien wat zoetsappig, maar dat mag, want het is bijna Kerstmis. Ik ben mijn lieve bestuursgenootjes dankbaar dat ze zo’n fijn team vormen, en ik ben de Aliassers dankbaar voor hun inzet en enthousiasme. Fijne kerst allemaal, en proost op een nieuw jaar vol emoties!