Het 31e Aliasbestuur is altijd in het hok te vinden, op borrels en activiteiten. Wat zich verder achter de schermen afspeelt, kun je lezen in de wekelijkse bestuursblog! Jarige Saar geeft een inkijkje in de bijzondere wereld van de tradities.
De kleur van Alias is natuurlijk roze, maar deze week zijn we meer bont en blauw. Afgelopen donderdag was namelijk onze constitutiereceptie en daar ging het er heftig aan toe. Waarschijnlijk weten veel van jullie niet wat zo’n receptie is (ik had zelf ook geen idee tot ik bestuur ging doen), dus ik zal het kort uitleggen. Tijdens een constitutiereceptie of -borrel feliciteer je als bestuur een bestuur van een andere studievereniging en wens je ze veel succes met hun bestuursjaar. Constitutieborrels hebben hun eigen tradities en regeltjes en een eigen jargon: op elke ‘cobo’ (constitutieborrel) meldt je je bestuur aan bij de ‘pedel’ (soort ceremoniemeester) en wacht je tot je mag ‘recipiëren’ (feliciteren). Zodra je gerecipieerd hebt, mag je ‘brassen’ (stelen). Er kunnen cadeaus en attributen gestolen worden, maar ook bestuursleden zelf. Maar: er is ook bewaking aanwezig die zich in de strijd werpen om te zorgen dat er niets meegenomen wordt.
De afgelopen weken zijn we met z’n zessen naar een paar constitutieborrels van bevriende verenigingen geweest en daar zag ik hoe heftig het eraan toe kan gaan. Onder invloed van veel gratis bier escaleert elke cobo al snel en wordt het één grote moshpit, bestaande uit mensen in bestuurspak waarvan de helft ook nog eens op hakken loopt. Omdat ik zelf niet zo van bier houd stond ik er meestal als enige nuchtere persoon tussen en af en toe voelde ik me net een antropoloog die het gedrag van een vreemd volk aanschouwde.
Ik kan niet zeggen dat ik veel zin had in onze eigen constitutieborrel. Corporale tradities zijn niet zo m’n ding, ik keek op tegen drie uur op m’n hakken staan en was sowieso al niet zo fit. Ondanks dat alles is het me meegevallen afgelopen donderdag. Het was een chaos, er werd veel geschreeuwd en geduwd en iedereen die erbij was zit onder de blauwe plekken. Maar er is niets gebrast en dat is te danken aan onze bewakers, vechtlustige Aliassers die wel bereid leken hun leven te geven om ons te beschermen, zo heldhaftig hebben ze zich in het strijdgewoel gemengd. Nogmaals bedankt allemaal! Het is een hele opluchting om te weten dat we zulke dappere Aliassers hebben, je weet tenslotte nooit wat er kan gebeuren.
Comments are closed