Dat bestuur 30 vaak in het hok te vinden is, vooraan staat bij activiteiten die met eten te maken hebben en ook van lekker borrelen houdt, wist je natuurlijk allang. Maar er is nog veel meer te doen! Wat er achter de schermen gebeurt, lees je in de wekelijkse bestuursblog. Onderwijscommissaris Nina legt uit waarom menig Aliasser sinds maandagavond met wat blauwe plekken rondloopt.
In mijn eerste bestuursblog wil ik jullie vertellen over een mijns inziens wonderlijk en onderbelicht fenomeen: een Cobo. Nu denk je waarschijnlijk, wat is een Cobo? Is het een wild dier, wellicht familie van de uitgestorven dodo? Is het een scheldwoord? Is het een nieuw veganistisch gerecht? Nee. Cobo, ook wel bekend als consti, staat voor ‘constitutieborrel’. Het is een borrel waarop allerlei besturen bijeenkomen om een nieuw bestuur te feliciteren en belangrijker, waar ze gratis bier kunnen drinken. Het feliciteren heet ‘recipiëren’ en het gaat gepaard met allerlei tradities en regeltjes. Zo heb je bijvoorbeeld een lint om die niet in de schaduw mag hangen, dus elke keer als iemand je feliciteert moet je je lint opzij doen. Dat het negen uur ‘s avonds is en de zon binnen niet schijnt maakt niet uit. Ook moet je je lint af doen als je naar het toilet of naar buiten gaat. Het recipiërende bestuur moet zo lang mogelijk een verhaaltje houden tegen de voorzitter, waarna de voorzitter probeert even lang terug te lullen. Het feliciteren zelf gebeurt in een strikte volgorde, waarbij bestuursleden achter en voor elkaar langs schuiven als balletdansers.
Afgelopen maand zijn we als bestuur al menig keer naar een cobo gegaan, en afgelopen maandag hadden wij dan eindelijk onze eigen constitutieborrel! Dit betekent dat allerlei besturen, voornamelijk van de faculteit geesteswetenschappen, ons kwamen feliciteren in Café Rex. Daar stonden wij, enigszins bevreesd, achterin de kroeg terwijl het ene na het andere bestuur ons traditiegetrouw zo lang mogelijk toesprak en een cadeau gaf. De speeches waren alleen amper te verstaan omdat iedereen door elkaar heen schreeuwde (‘Als ik zeg DUURT roepen jullie LANG! DUURT LANG, DUURT LANG’) en we af en toe tegen de muur werden geknald omdat de andere besturen, je raadt het, het te lang vonden duren. Ook werden er pogingen gedaan tot ‘brassen’, waarbij andere besturen probeerden objecten van ons te stelen, zoals de cadeaus die we kregen of zelfs complete bestuursleden. Gelukkig hadden we fantastische hulp van de oud-besturen en de aanwezige Aliassers, die met krijgsstrepen en al optraden als bewakers en ons met al hun macht hebben beschermd. Ook hebben we van de oud-besturen ontzettend lieve cadeaus en adviezen gekregen. (Fee, die trui is écht geweldig). Al met al hebben we die avond ontelbaar veel zweterige wangen gekust, heel veel gelachen, en het allerbelangrijkst: we hebben het overleefd.
Comments are closed