De eerste weken, aiaiai!

Bestuur 29 heeft naast koffie drinken, borrelen en roze koeken te eten nog veel meer te doen binnen en buiten Alias. Zij delen dit met jullie in hun tweewekelijkse bestuursblog. De tweede blog wordt geschreven door secretaris Rozemarijn.

Toen Emma haar blog schreef waren we nog geen officieel bestuur, maar sinds we op 7 september onze bestuurslinten kregen omgehangen is ditwel het geval! Ondertussen zijn we al zo’n twee weken verder en vertel ik jullie graag wat je zoal meemaakt in die eerste tijd.

Meteen op de dinsdag na de bestuurswissel was het tijd voor hok-op-z’n-kopdag. Traditiegetrouw wordt het nieuwe Aliasbestuur langs zowel de belangrijke mensen van de opleiding als een aantal bevriende besturen gestuurd om zich voor te stellen. Zo bezochten we de studentassessor (met als hints: “dit is waar mannen vrouwen worden” (de Trans dus) en “we houden van kibbeling” (hij heet Luc Nibbeling)), maar ook studiestichting Art, waar we de kamer moesten schoonmaken. Want ja: stomme opdrachten en een beetje alcohol horen er zeker bij op zo’n dag. Gelukkig hebben we het allemaal overleefd en hebben we met zijn zessen de borrel die avond gehaald.

Een ander fenomeen van de eerste weken zijn de constitutierecepties. Toen ik nog geen bestuurslid was, had ik hier nog nooit van gehoord, dus misschien is een korte toelichting op zijn plaats. Op een constitutiereceptie (of om Emma’s afkortingen te gebruiken: een ‘cobo’ of ‘consti’) feliciteer je het nieuwe bestuur met hun aantreden. Deze recepties worden altijd gehouden in cafés of kroegen, want het is tradities dat het recipiërende bestuur het bier betaalt. Althans, tot een bepaalde limiet. Soms is deze grens al na een kwartier bereikt, waarna je steevast hoort: “Is het bier al op? Aiaiai!”. Maargoed, het recipiëren begint met het aanmelden van ons bestuur bij de pedel onder een zinspreuk, meestal iets randoms waar het woord ‘roze’ in voorkomt. Dat is mijn taak als secretaris, al krijg ik bij het verzinnen van deze zinspreuken natuurlijk wel hulp van mijn bestuursgenootjes. Als je na lang wachten eindelijk aan de beurt bent, is het de taak van de voorzitter zo lang mogelijk te praten over de banden tussen Alias en de recipiërende vereniging. Uiteraard zijn de wachtende besturen het daar niet mee eens, waardoor er vaak “duurt lang” wordt geroepen of met fietsbellen in je oor wordt gerinkeld. Daarna volgt het persoonlijk feliciteren van het bestuur met een ingewikkeld doorschuifsysteem, waardoor Romy en Feline (steevast de laatsten) soms niet aan de beurt komen voor we geveegd worden (aan de kant geschoven door de bewakers, red.). Daarna mag ik als secretaris nog een prachtig en zo lang mogelijk verhaal in het gastenboek schrijven, waarna het weer tijd is om ons te mengen tussen de andere besturen op de receptie om deze te leren kennen. Ik kan nog veel langer vertellen over dit bijzondere fenomeen, maar helaas zijn er een aantal zaken die niet opgeschreven mogen worden. Vraag er maar eens naar als je me ziet, dan vertel ik je meer!